Noong unang panahon may isang lalaking nagngangalang Osyo. Si Osyo ay isang lalaki noong unang panahon.
Mahilig syang maglaro ng holen, na gawa sa dagta ng isang mahiwang punong kahoy sa gitna ng mahiwagang kagubatan. Isang araw, si Osyo ay naglalaro ng kanyang holen, nang biglang lumipad ang isang malaking ibon, hindi alam ni Osyo ang kanyang gagawin kaya kukuha sya ng kawali upang mag prito ng ilog.
Kinabukasan nakakita sya ng tae na lumulutang sa hangin pero hindi na sya makahinga, sa sobrang dami nyang nakaing mangga. Tinawag nya ang kanyang kapatid upang himingi ng saklolo, dali-dali syang umakyat ng puno upang kumuha ng bunga ng duhat, lingid sa kaalaman nya, nagaabang ang magnanakaw ng kalabaw sa bukid, nagulat sya sa nakita nya, kayat tumakbo sya papunta ng kanilang bahay upang kumuha ng lalagyan ng tubig.
pagod na pagod si Osyo, kayat nagpahinga sya sa ilalim ng kawayanan ng bigla syang nakarinig ng mahinang boses na nanggagaling sa radio. kinuha nya ang sepilyo nya at pumunta sya sa gubat upang kumuha ng dahon para sa kanyang mga sugat. Papaalis na sya ng mapansin nyang wala na ang kanyang mga mata,
sa takot nya nasisigaw sya ng tahooooo... tahooooo... hanggang may isang dalagang lumapit at kinuha ang dala nyang sisidlan ng huling isda.
hapon na noong nakauwi si Osyo, sa sobrang pagod hindi na nya namalayan na oras na pala para matulog. kaya inihanda nya ang hapunan para makakain na sila ng almusal. at yan ang dahilan kung bakit tayo ay nagkakaroon ng "Kulangot".
No comments:
Post a Comment